Tα προβλήματα των δοντιών (τερηδόνα, κατάγματα), η προσβολή των ιστών που τα περιβάλλουν (ουλίτιδα, περιοδοντίτιδα), ίσως κάποιες φορές και οι λανθασμένες θεραπευτικές προσεγγίσεις φτάνουν στην οδοντική απώλεια. Η αντιμετώπιση μερικής, εκτεταμένης ή ακόμα και ολικής έλλειψης δοντιών οδήγησε, ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, στην σταδιακή αντικατάσταση της κλασσικής προσθετικής από τα οδοντικά εμφυτεύματα.
Έτσι το 1952 ο καθηγητής Brånemark ανακαλύπτει το φαινόμενο της οστεοενσωμάτωσης και σηματοδοτεί την εκκίνηση της σύγχρονης εμφυτευματολογίας στην Σουηδία. Από τότε οι συνεχείς έρευνες οδηγούν σε αύξηση της δημοτικότητας τους και σε ταχύτατη εξάπλωση τους στην δεκαετία του ‘80. Σήμερα μετά από περίπου 60 χρόνια, η σύγχρονη εμφυτευματολογία είναι λύση απλή και καθημερινή, αποτελώντας πολλές φορές την κυρίαρχη επιλογή έναντι των συμβατικών μεθόδων.
Τι είναι το εμφύτευμα;
Οδοντικό εμφύτευμα είναι ο τεχνητός μηχανισμός που τοποθετείται στην γνάθο με σκοπό να αντικαταστήσει την φυσική ρίζα του δοντιού. Σήμερα τα εμφυτεύματα κατασκευάζονται από διάφορα βιοϋλικά, όπως το τιτάνιο, το κράμα τιτανίου καθώς και από κεραμικά υλικά όπως η ζιρκονία. Το πλέον χρησιμοποιούμενο οδοντικό εμφύτευμα είναι εκείνο του τιτανίου, αφού έχει αποδειχθεί απολύτως βιοσυμβατό, μπορεί δηλαδή να συνυπάρξει με ζωντανούς ιστούς χωρίς επιπλοκές. Είναι γνωστό, προτού ακόμα εμφανιστούν τα οδοντικά εμφυτεύματα, ότι τα μεταλλικά υλικά (λάμες, καρφιά κτλ.) που χρησιμοποιούνται ευρέως στην ορθοπεδική χειρουργική (αντιμετώπιση καταγμάτων, αρθροπλαστικές επεμβάσεις κ.α.), είναι επίσης από τιτάνιο.
Το οστό δέχεται με ασφάλεια την επεξεργασμένη επιφάνεια τιτανίου του εμφυτεύματος και σε ελάχιστο χρόνο δημιουργεί ένα ισχυρό δεσμό μαζί της (οστεοενσωμάτωση). Αυτός είναι ο βασικός μηχανισμός που εξασφαλίζει την μακροχρόνια διατήρηση του εμφυτεύματος στην γνάθο. Όταν η οστεοενσωμάτωση επιβεβαιωθεί στον προβλεπόμενο χρόνο, ακολουθούν στάδια παρόμοια με αυτά της κλασικής προσθετικής έως την τελική αποκατάσταση.
Σε ποιες περιπτώσεις προτείνεται η χρήση των εμφυτευμάτων;
Τα εμφυτεύματα χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις:
- Ενός ή μικρού αριθμού ελλειπόντων δοντιών. Η επιλογή τους διατηρεί υγιή και ατρόχιστα τα γειτονικά δόντια, τα οποία στην περίπτωση της κλασσικής προσθετικής είναι δόντια-στηρίγματα των οποίων ο τροχισμός μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα.
- Περισσότερων ελλειπόντων δοντιών. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποφεύγεται η μερική ή ολική κινητή οδοντοστοιχία, εργασίες οι οποίες συνήθως δημιουργούν δυσανεξία στους ασθενείς και οδηγούν στην σταδιακή απορρόφηση των οστών των γνάθων.
Κάτω από ποιες συνθήκες πραγματοποιείται η επέμβαση;
Η επέμβαση τοποθέτησης των εμφυτευμάτων γίνεται στο χώρο του Οδοντιατρείου κάτω από άσηπτες συνθήκες και με εφαρμογή τοπικής αναισθησίας. Σε συνδυασμό δε με την φαρμακευτική αγωγή (παυσίπονα και αντιβίωση) που χορηγείται στον ασθενή πριν την επέμβαση και συνεχίζεται επτά ημέρες μετά, εξασφαλίζεται άριστη πρόγνωση και μηδενίζονται οι πιθανότητες πόνου.
Ποια είναι η διάρκεια ζωής και τα ποσοστά επιτυχίας των εμφυτευμάτων;
Το ποσοστό διατήρησης των εμφυτευμάτων στις γνάθους ανέρχεται στο 98% – 100%, όπως αποδεικνύεται από τις σύγχρονες επιστημονικές έρευνες. Προϋποθέσεις εξασφάλισης αυτού του αποτελέσματος αποτελούν:
- Σωστή χειρουργική τοποθέτηση των εμφυτευμάτων από εξειδικευμένο οδοντίατρο (περιοδοντολόγο, εμφυτευματολόγο, γναθοχειρουργό)
- Ισορροπημένη φόρτιση με τα προσθετικά δόντια
- Διατήρηση υψηλού επιπέδου στοματικής υγιεινής από τον ασθενή
- Ακτινολογική και κλινική παρακολούθηση ανά εξάμηνο.
Σήμερα οι στατιστικές αναφέρουν σαν κύριες αιτίες αποτυχίας των εμφυτευμάτων την πλημμελή στοματική υγιεινή, την ενδεχόμενη επιμόλυνση κατά την αρχική επούλωση ή την ατυχή προσθετική επιβάρυνση του εμφυτεύματος.
